ΕΝΑΟι Tegan και Sara ετοιμάζουν το τελευταίο τους άλμπουμ «Crybaby», που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, είναι κατάλληλη στιγμή να ρωτήσετε για τη μακροζωία. Σε τελική ανάλυση, σχεδόν κάθε συγκρότημα ξεκινά να θέλει να αντέξει την απόσταση, αλλά πολλοί σκοντάφτουν όταν η βάση των θαυμαστών τους συρρικνώνεται ή αντιμετωπίζουν «δημιουργικές διαφορές».
Το καναδικό δίδυμο ξεχώρισε όταν αυτοκυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους LP «Under Feet Like Ours» το 1999: όχι μόνο επειδή ήταν ίδιες δίδυμες αδερφές, αλλά και επειδή ήταν έξω και περήφανες queer γυναίκες που περιηγούνταν στον ανδροκρατούμενο κόσμο της indie rock . “Είπα, “Ναι, αυτή είναι η ζωή μου, και ναι, πρέπει να σε νοιάζει”», τραγούδησε ο Tegan στο «Clever Meals», ένα ισχυρό και συνειδητοποιημένο highlight από εκείνο το άλμπουμ.
Εξακολουθούν να ξεχωρίζουν τώρα, κάτι που ο Tegan αναγνωρίζει λέγοντας αυτονόητα: «Δεν είμαστε όπως κάθε άλλο συγκρότημα». Είναι η δεύτερη αδερφή Κουίν NME μιλάει σε ένα είδος αναμετάδοσης Zoom: πριν από τη συνομιλία, μας λένε ότι το δίδυμο «προτιμούν να κάνουν συνέντευξη ξεχωριστά», μια πολιτική που φαίνεται λογική, δεδομένου ότι οι βιντεοκλήσεις μπορεί να είναι αρκετά άβολες. Αποδεικνύεται επίσης γενναιόδωρο όταν κάθε Κουίν μιλάει για περισσότερο από τον χρόνο που της έχει δοθεί, ενώ διατηρεί ένα επίπεδο δέσμευσης, πολλοί θα δυσκολευτούν να συγκεντρώσουν στις 9 π.μ., τοπική ώρα στο Βανκούβερ όπου και οι δύο αδερφές έχουν σπίτια με τις αντίστοιχες συζύγους τους.
Τέλος πάντων, πίσω σε αυτό που ξεχωρίζει την Tegan και τη Sara και τους κρατά ζωτικούς. «Αισθητικά και ηχητικά, μας έχει επιτραπεί να κυκλοφορούμε επειδή μετακομίσαμε από την αρχή, οπότε ήμασταν πάντα λίγο νομαδικό συγκρότημα με αυτή την έννοια», λέει ο Tegan. Αποδίδει την «ελευθερία του γκρουπ να παίρνει ρίσκα» στο γεγονός ότι οι θαυμαστές τους συνδέονται τόσο με αυτήν όσο και με τη Σάρα ως τραγουδοποιούς αντί να ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Στο παρελθόν, το δίδυμο είχε περιστραφεί από το indie με emo-deane σε μια ποπ με έντονα χρώματα. “Πιστεύω επίσης ότι περισσότερες μπάντες θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό, αλλά φοβούνται και αυτό είναι απολύτως δίκαιο”, λέει ο Tegan. «Αλλά νομίζω ότι γι’ αυτό διαλύονται τα συγκροτήματα: βαριούνται επειδή κάνουν τα ίδια σκατά».
Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει την Tegan και τη Sara ότι έπεσαν σε αυτή την παγίδα με το νέο τους άλμπουμ «Crybaby». Συμπαραγωγή του ντουέτου με τον St. Ο συνεργάτης του Vincent, John Congleton, είναι ένας ιδιόρρυθμος και απίστευτα κολλητός δίσκος alt-pop που θα μπορούσε να είναι η πιο ηχητικά εκπληκτική προσπάθεια του ντουέτου. Το «Crybaby» προέκυψε από μερικά «ασυνήθιστα, lo-fi» demos που έκανε η Sara στο σπίτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας χρησιμοποιώντας την εφαρμογή δειγματοληψίας Keezy. Αυτά τα demo εξελίχθηκαν στο πρώτο δύο άλμπουμ: το έντονο power-pop blast του ‘I Can’t Grow Up’ και το πιο αντανακλαστικό mid-tempo ‘All I Want’, που και τα δύο διαθέτουν φωνητικά κυκλώματα. Μερικά τραγούδια αργότερα, τα φωνητικά του ‘I’m Okay’ που αλλάζουν τον τόνο μεταφέρουν τον Tegan και τη Sara κάπου κοντά στην περιοχή της hyperpop.
Οι αδερφές Κουίν έγραφαν πάντα τα τραγούδια τους ξεχωριστά, προτού μοιράζονταν τα προϊόντα τους μεταξύ τους για ανατροφοδότηση: τελικά, μόλις το έκτο άλμπουμ τους, το ‘Sainthood’ του 2009, άρχισαν να μοιράζονται τους τίτλους συν-συγγραφής. Είναι ενδιαφέρον ότι το “Crybaby” ακούγεται σαν να είναι η πιο καθαρά συνεργατική τους προσπάθεια μέχρι σήμερα. Σε μια εγκεκριμένη από το συγκρότημα βιογραφικό που συνοδεύει το άλμπουμ, η Tegan λέει ότι “Η Sara βελτιώνει αποτελεσματικά ό,τι μου δουλεύει”, ωθώντας τη Sara να περιγράψει τον εαυτό της “με ένα γέλιο” ως “ανακαινίστρια” του συγκροτήματος.
Σήμερα, μια αδερφή αισθάνεται πολύ λιγότερο άνετα να σκάβει στη δημιουργική διαδικασία. «Αυτό θα ακούγεται λίγο δραματικό», λέει η Σάρα με ένα βλέμμα απαξιωτικό, «αλλά το βρίσκω τόσο εξαντλητικό να προσπαθώ να βρω έναν νέο τρόπο για να πούμε στους ανθρώπους ότι φτιάξαμε ένα άλμπουμ». Γελάμε και οι δύο. «Πώς μπορώ να το διατυπώσω;» Η Σάρα συνεχίζει, γίνεται μια πινελιά πιο σοβαρή. «Ήταν ένας διαφορετικός τρόπος να δουλεύεις και σίγουρα αλλάξαμε τα πράγματα, αλλά και πάλι ήταν αυτή η αφηρημένη διαδικασία για την οποία ήταν πάντα δύσκολο να μιλήσουμε».
Αργότερα, στο τμήμα της συνέντευξής της, η Tegan προσφέρει μια συναρπαστική εικόνα για το πώς μπορεί μερικές φορές να διαδραματιστεί αυτή η αφηρημένη διαδικασία. Πότε NME ρωτά αν αυτή και η Σάρα έχουν μάθει να μην πιέζουν η μία τα κουμπιά της άλλης αφού κάνανε 10 άλμπουμ μαζί, καταρρίπτει την ιδέα με μια φασαρία. «Όχι, όχι, όχι… Νιώθω ότι όσο περισσότερο το κάνουμε αυτό, τόσο περισσότερο ξέρουμε πώς να το κάνουμε [push each other’s buttons], και μετά το κάνουμε περισσότερο», λέει. «Και όταν λέω «εμείς», εννοώ τη Σάρα! Από τη δική μου οπτική γωνία, λαμβάνω πολλά σχόλια και κάνω πολλούς συμβιβασμούς».
Ο Tegan λέει ότι το τελευταίο τους σινγκλ «Yellow», μια τρυφερή μπαλάντα με ένα βίντεο που αποτίει φόρο τιμής στο ομώνυμο τραγούδι των Coldplay, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. «Όταν η Sara μου έστειλε αυτό το τραγούδι, είπα: «Είναι τόσο όμορφο, είναι τόσο αργό και λυπηρό», θυμάται. «Και μετά σκέφτηκα: «Θεέ μου, αυτό είναι τόσο τραγικό – όπως, γρηγορήστε το, αυτό είναι ένα γαμημένο ποπ τραγούδι». Και η Sara είπε: «Όχι, έτσι είναι». Το «Yellow» κατέληξε με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό, αλλά μόνο επειδή το πρότεινε ο Congleton. «Η Σάρα θα αφήσει άλλους ανθρώπους να τσιμπήσουν τα σκατά της», λέει η Τέγκαν, «αλλά νιώθω ότι είναι πολύ ανθεκτική απέναντί μου».
Ειλικρινά, αυτό ακούγεται σαν να είναι αρκετά απογοητευτικό αυτή τη στιγμή, αλλά ο Tegan το θεωρεί ξεκάθαρα ως αναπόσπαστο και θετικό μέρος της δυναμικής του συγκροτήματος. «Νομίζω ότι η αντίσταση και το πείσμα και στους δύο μας επιτρέπει να είμαστε αρκετά συμπαγείς», λέει. «Όπως, αν κάποιος με πλησίαζε τώρα και έλεγε ότι δεν του άρεσε ο ήχος του νέου μας δίσκου, θα του έλεγα ότι κάνει λάθος. Θα έλεγα: «Αυτή είναι απολύτως η κατεύθυνση στην οποία έπρεπε να πάμε». Νομίζω ότι με τη Σάρα και εμένα, αυτό το χτύπημα των κεφαλιών είναι αυτό που μας επιτρέπει να είμαστε τόσο σίγουροι [of our music] μόλις βγει».
ΤΟ Egan πιστεύει ότι αυτή η αλληλεγγύη τους στάθηκε σε καλή θέση όταν άλλαξαν λωρίδα πριν από μια δεκαετία. Αφού έφτιαξαν το όνομά τους με έξι άλμπουμ με μελωδική και συναισθηματικά εγγράμματη indie rock – συμπεριλαμβανομένων τριών που κέρδισαν χρυσούς δίσκους στον Καναδά – το ντουέτο στόχευσε κατευθείαν στο mainstream με το λαμπρό LP «Heartthrob» του 2013. Έβγαλε το indie grit και κυκλοφόρησε το ποπ gloss χάρη στον μελλοντικό παραγωγό της Adele, Greg Kurstin. Το βασικό σινγκλ «Closer» ήταν τόσο αναμφισβήτητο που καλύφθηκε ακόμη και Χαράμια βαριά επιδοκιμασία εκείνη την εποχή.
«Όταν οι άνθρωποι έλεγαν, «Δεν ξέρουμε για το «Heartthrob», είπαμε: «Κάνεις λάθος, φυσικά μπορούμε να κάνουμε ποπ μουσική», θυμάται ο Tegan. «Και είχαμε δίκιο. Και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι έπρεπε να χτυπήσουμε ο ένας τον άλλον χίλιες φορές για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. είμαστε σαν Κλάμπ μάχης.»
Το να έχει ο ένας την πλάτη του άλλου πρέπει επίσης να βοήθησε όταν αντιμετώπισαν ένα σταθερό ρεύμα σεξισμού και ομοφοβίας στην αρχή της καριέρας τους. Μάλλον γενναιόδωρα, η Σάρα αναφέρει μερικά από αυτά στο λιγότερο διαφωτισμένο πολιτιστικό κλίμα πριν από 20 χρόνια. «Ήμασταν 18 ή 19 χρονών και συζητούσαμε με άντρες, πάντα άντρες τριάντα και σαράντα, για τις σχέσεις μας, τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητά μας», θυμάται. «Όταν το ξανακοιτάω τώρα, είναι πολύ περίεργο. Δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι, νομίζω, για να περιηγηθούν σε συζητήσεις και θέματα που ήταν περίπλοκα τότε. Δεν είχαμε τη σωστή γλώσσα – εμείς δεν το έκανε, και σίγουρα οι δημοσιογράφοι με τους οποίους μιλούσαμε δεν το έκαναν».
Παρόλο που η Σάρα αποδέχεται ότι κάποια από την ομοφοβία και τον μισογυνισμό που μπήκε στην κάλυψη του Τύπου «μπορεί να ήταν ακούσια», δεν είναι έτοιμη να αφήσει κάθε τοξικό αδερφό να ξεφύγει. «Ήταν ένας εφιάλτης», λέει ξεκάθαρα. «Η κουλτούρα τότε ήταν τόσο κακή, και ήταν ωραίο να είσαι κακός». Για ένα διάστημα, το να γράφω για την Τέγκαν και τη Σάρα με κακό τρόπο έμοιαζε με τη «δημοφιλή» γνώμη. «Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτά τα πράγματα που είπε ο κόσμος και αυτό το κλίμα [generally] ήταν καταστροφικό», λέει. «Δεν ήταν αστείο για εμάς και ήταν πραγματικά βαθύ. Και είμαι πολύ χαρούμενος που άλλαξε».
Στην πραγματικότητα, έγινε τόσο καταστροφικό που ο Tegan και η Sara αποφάσισαν ότι «έπρεπε να αρχίσουν να αντεπιτίθενται». Ζήτησαν από τον εκδότη τους να ρωτήσει οποιαδήποτε ιδιαίτερα σκληρή κάλυψη, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι η εν λόγω δημοσίευση θα μπορούσε να τους βάλει στη μαύρη λίστα. Μερικές φορές, η Σάρα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια της. «Θυμάμαι που έγραφα στα παιδιά που έτρεχαν Στερεόγαλο γιατί η ενότητα των σχολίων τους ήταν ένας εφιάλτης», θυμάται. «Όπως, δεν ήταν καν [comments] για το συγκρότημα μας. Είπα: «Ξέρεις ότι είναι γεμάτο λιποφοβικό, τρανσφοβικό, αντι-gay [abuse]? Γιατί δεν λογοκρίνεις αυτά τα πράγματα;»».
Η Sara λέει ότι ήταν «εξαντλητικό» να μεταδίδει το ίδιο βασικό μήνυμα για χρόνια: «Μπορείς να μισείς το συγκρότημα και τη μουσική μας, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιείς αυτό το μήνυμα επειδή βασίζεται στον μισογυνισμό ή την ομοφοβία». Αλλά τώρα υπερηφανεύεται που βοηθά στη δημιουργία ενός πιο ευγενικού κλίματος για τους καλλιτέχνες, ειδικά εκείνους από περιθωριοποιημένες ομάδες. «Δεν με νοιάζει αν κάποιος μας δει ποτέ ως μέρος του τρόπου με τον οποίο ξεκίνησε αυτή η αλλαγή, γιατί ξέρω ότι ήμασταν», λέει.
«Με ενδιαφέρει το γεγονός ότι βρίσκοντάς μας, οι άνθρωποι μπόρεσαν να ζήσουν τη ζωή τους διαφορετικά» – Sara Quin
Μιλώντας για το ότι είναι queer από την αρχή της καριέρας τους, η Tegan και η Sara βοήθησαν επίσης να δημιουργήσουν ένα κλίμα όπου είναι πιο εύκολο για τους LGBTQ+ μουσικούς να είναι έξω και περήφανοι. είπε η Βρετανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Shura Ζαλισμένος το 2017: «Ως νεαρό queer παιδί που έπαιζε κιθάρα, ήταν εμπνευσμένο να βλέπεις δύο ανοιχτά queer γυναίκες να κάνουν απίστευτη μουσική». Αλλά, ίσως παραδόξως, η Sara λέει ότι ενδιαφέρεται λιγότερο για αυτή την πτυχή της κληρονομιάς τους παρά για τον ασφαλή χώρο που δημιούργησαν για τους θαυμαστές τους. «Με ενδιαφέρει το γεγονός ότι βρίσκοντάς μας, οι άνθρωποι μπόρεσαν να ζήσουν τη ζωή τους διαφορετικά», λέει.
Το μυστικό όπλο της ομάδας – ή ίσως ο Δούρειός τους ίππος – ήταν που πουλούσε «έναν τόνο» από Tegan και Sara T-shirts. «Θα βάζαμε τα μούτρα μας σε όλα και αυτό ήταν δεν cool στον indie κόσμο», θυμάται η Sara. «Επίσης, δεν ήταν τόσο ωραίο να είσαι ομοφυλόφιλος τότε, και μερικές φορές [the reaction] ήταν ακόμη εχθρικό σε μέρη που παίζαμε – όπως η Λουιζιάνα, ή το Τέξας ή η Μανιτόμπα στον Καναδά. Αλλά οι θαυμαστές θα αγόραζαν μπλουζάκια [showing] εμείς ως ομοφυλόφιλοι και να τα φοράμε περήφανα. Αυτό ήταν σημαντικό γιατί δεν εκπροσωπούνταν παντού το queerness [at the time].»
Σε αυτό το σημείο, η Sara επιτρέπει στον εαυτό της ένα χτύπημα στην πλάτη – κάτι που σίγουρα αξίζουν σε αυτήν και την αδερφή της. «Νομίζω ότι η αυτοπεποίθησή μας και η άρνησή μας να νιώθουμε ανασφάλεια για τον εαυτό μας επειδή είμαστε γκέι ή επειδή έχουμε γκέι θαυμαστές, νομίζω ότι ήταν μπροστά από την εποχή του», λέει. Πιστεύει Λύκειο, η επερχόμενη τηλεοπτική σειρά που βασίζεται στα ομώνυμα απομνημονεύματά τους, θα κινήσει επίσης το καντράν μπροστά. «Με την αφήγηση γύρω από τις queer σχέσεις, αν [the characters are] ενήλικες ή παιδιά, είναι σαν να επιτρέπεται να μας αρέσει μόνο ένα άτομο», λέει. «Αλλά η ανάμνηση μου από το γυμνάσιο ήταν ότι η πιθανότητα σύνδεσης και σεξ με κορίτσια ήταν παντού: το ίδιο θα ήταν αν ήμουν στρέιτ. Και θα το δείτε στην εκπομπή».
Η προσθήκη «παραγωγών τηλεόρασης» στο βιογραφικό τους είναι σίγουρα άλλο ένα από αυτά που ο Tegan αποκαλεί «οι μεγάλες μας ταλαντεύσεις». Παρόλα αυτά, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι αυτά γίνονται ποτέ από μια ιδιοτροπία. «Πώς αντέξαμε 25 χρόνια; Στρατηγική», λέει ο Tegan. «Όπως, το δεύτερο άλμπουμ μας ονομαζόταν «The Business Of Art», επειδή καταλάβαμε ακόμη και όταν ήμασταν 21 ετών ότι αυτό είναι μια επιχείρηση». Η ίδια πιστώνει ότι δεν έχουν μάνατζερ για τα πρώτα τρία χρόνια της καριέρας τους ότι τους έμαθε να είναι «πολύ συνειδητοποιημένοι και παρόντες» σε κάθε απόφαση.
«Ποτέ δεν κατηγορούμε κανέναν για τίποτα», λέει. «Εννοώ, είναι ο Tegan και η Sara – δεν υπάρχει κανένας άλλος στο συγκρότημα. Ποιον άλλον θα κατηγορήσουμε, τον ντράμερ;»
Το νέο άλμπουμ των Tegan και Sara ‘Crybaby’ θα κυκλοφορήσει στις 21 Οκτωβρίου μέσω της Mom+Pop Music