Είναι πραγματικά εμβληματικό για τη βρετανική σεζόν φεστιβάλ που μια εβδομάδα με εθνικό καύσωνα, γκρίζους ουρανούς και βροχή υποδέχονται τις αφίξεις για την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ Τραμ. Το ψιλόβροχο του Σέφιλντ αποτυγχάνει να μειώσει τον συνεχιζόμενο γύρο νίκης του Σαμ Φέντερ: ο κορυφαίος κιθαρίστας συνεχίζει να απολαμβάνει το καλοκαίρι της ζωής του καθώς περνά μέσα από ένα συγκλονιστικό σύνολο σαν γεννημένος νικητής.
«Ναι Σέφιλντ! Πώς είσαι, καλά;» ανακοινώνει το Geordie Springsteen σε ένα πλήθος 35.000 ατόμων στο Hillsborough Park, προτού ξεκινήσει τον ύμνο «Getting Started». Γνωρισμένος ήδη στα βασικά καθήκοντα, ο Fender είναι ικανός να υποκινήσει τόσο το χάος (με το συναρπαστικό «Howdon Aldi Death Queue») όσο και τα δάκρυα με συγκλονιστικές μπαλάντες όπως το τραυματικό «Dead Boys». Με τον Fender να φτιάχνει γρήγορα μεγάλα κουλοχέρη όπως αυτά στο φυσικό του περιβάλλον, ο ουρανός είναι σίγουρα το όριο.
Το σετ του Fender την Παρασκευή ολοκληρώνει μια μέρα που είναι πλημμυρισμένη από τους ανεξάρτητους ήρωες του αύριο. Εκμεταλλευόμενη ένα μεγάλο πλήθος που δραπετεύει από τις καιρικές συνθήκες μέσα στο The Leadmill Tent, η Brooke Combe ξεκινάει τα πράγματα με το σετ της με ντίσκο. στα ύψη του ύμνου “Είσαι μαζί μου;” αποδεικνύοντας το τέλειο πάρτι-μίζα. Αυτό είναι λίγο πριν η ιρλανδική shredder Kynsy σερβίρει τη γωνιακή της indie-pop καθώς οι παλλόμενες synth σειρές του “Cold Blue Light” φουσκώνουν ευφορικά στον ίδιο χώρο. Αλλού, το Baby Queen φέρνει το pop-punk fizzle για να ξυπνήσει το πολύ ποντσό κοινό της κεντρικής σκηνής νωρίς το πρωί.
Ενώ αυτά τα πρωτοποριακά ονόματα απολαμβάνουν την πρώτη τους πλήρη σεζόν φεστιβάλ, άλλα καθιερωμένα αγαπημένα απολαμβάνουν την ευκαιρία να ξαναγνωριστούν. Φορώντας τρισδιάστατες προδιαγραφές, ο Declan McKenna τριγυρίζει στην κεντρική σκηνή μπροστά σε ένα λατρεμένο πλήθος. «Εντάξει, θα παίξουμε ένα καινούργιο που γράψαμε την περασμένη εβδομάδα», πειράζει πριν ξεκινήσει στον πρωτοποριακό ύμνο του «Brazil», καλώντας μια θάλασσα από πράσινες και κίτρινες φωτοβολίδες και βραζιλιάνικες σημαίες. Εν τω μεταξύ, οι τιμωρικοί ύμνοι του Working Men’s Club των ντόπιων του Γιορκσάιρ μείωσαν το γεμάτο κιθάρα Σαββατοκύριακο στο The Leadmill Stage με καταστροφικό αποτέλεσμα καθώς μοιράζονται κομμάτια από τον απαίσιο, γεμάτο synth, δεύτερο δίσκο τους “Fear Fear”.
Υπάρχει κάτι στο Tramlines για όλους: ενώ πλήθος μαθητών περιφέρονται στον χώρο με τους φίλους τους, οι πατέρες κρατούν τα παιδιά τους που φορούν ωτοασπίδες στους ώμους τους για να παρακολουθήσουν τους βετεράνους του παιχνιδιού εν δράσει. Οι παλιοί δεν είναι μόνο εδώ για να εμφανιστούν: ο Tim Booth από τον James σκαρφαλώνει πάνω από το φράγμα και crowdsurf στις πρώτες σειρές σε μια στιγμή απόλυτης σύνδεσης κατά τη διάρκεια του “Getting Away With It (All Messed Up)”. Αλλού, στα μέσα του πολυσύχναστου σετ μπλουζ ροκ της δεκαετίας του ’90, ο frontman των Shed Seven, Rick Witter, παραδίδει τις μαράκες του σε ένα παιδί μέσα στο πλήθος.
Ο καιρός ευτυχώς λάμπει το Σάββατο καθώς η Pixey του Λίβερπουλ ξεκινάει τα πράγματα με τη δική της ηλιόλουστη indie-pop. Εμπλουτισμένο με κομψές, τροπικές γραμμές κιθάρας και ευχάριστο λυρισμό, το “Just Move’s sentiment of «Δώσε μου μια βολή και θα σου δείξω ότι μπορώ να λάμψωΤο ακούγεται αληθινό καθώς η καλλιτέχνιδα με την υπογραφή της Chess Club δίνει εντολή για την πρώτη της θέση στην κύρια σκηνή.
Ούτε αυτή είναι η μόνη που κερδίζει καρδιές στο Scouser: Το Merseyside δεν ταιριάζει. «Αν μας λέγατε ότι θα κάναμε τη σεζόν του φεστιβάλ πέρυσι, θα είχα χαζέψει τον εαυτό μου», λέει η τραγουδίστρια Holly Minto αφού η καταστροφική μπαλάντα τους «Come Over (Again)» μετατρέπει τη σκηνή σε μια έναστρη νύχτα (μέσω φώτα κάμερας τηλεφώνου) για μαζικό σινγκλ. Είναι απόδειξη της οξυδερκούς άνοδος της μπάντας ότι τα φυλλάδια για την επερχόμενη περιοδεία τους εμφανίζονται παντού για το υπόλοιπο της ημέρας.
Το τραμ κάνει καλά να ρίχνει φως και στους ήρωες της πατρίδας του. Η αυτοεκτίμηση φτάνει με τη συνοδεία της φορώντας ταιριαστά σετ της Sheffield Wednesday, μια ταιριαστή πινελιά δεδομένου ότι τα καμαρίνια των καλλιτεχνών βρίσκονται στο γειτονικό στάδιο Hillsborough της Τετάρτης. Δέχεται την υποδοχή ενός ήρωα στο T’Other Stage: «Ακούγεται καλύτερα από ό,τι στο Suffolk», γελάει στη μέση του «Jealous Of Me», που περιλαμβάνει μεγάλα χορωδιακά σινγκλ και ακμάζοντα φυλετικά κρουστά. Είναι ένα σετ που αξίζει να χτυπήσει μερικά παλιά κεφάλια από την κεντρική σκηνή.
Αφού οι The Vaccines επαναφέρουν τα χρόνια στην κεντρική σκηνή με τα κλασικά indie disco τους, τα οποία γίνονται δεκτά με την ίδια πείνα όπως όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή πριν από μια δεκαετία, είναι η σειρά του Kasabian. Σηματοδοτώντας την πρώτη τους πρωταγωνιστική εμφάνιση στο φεστιβάλ μετά την απόλυση του frontman Tom Meighan το καλοκαίρι του 2020, είναι ταιριαστό να πάνε ολοζώντανοι εδώ και να ξεκινήσουν με τον σημαντικό τους ύμνο «Club Foot». «Σέφιλντ, πώς στο διάολο είσαι;» φωνάζει ο Sergio Pizzorno, περνώντας με το ψαλίδι στη σκηνή σαν άνθρωπος με μια αποστολή: να διασφαλίσει ότι ένα βρετανικό ίδρυμα rock’n’roll δεν θα εξαφανιστεί για δύο δεκαετίες.
Απόψε φαίνεται ότι ο Pizzorno ήταν πάντα ένας frontman-σε αναμονή, καθώς εν μέσω αναθυμιάσεων και αιφνιδιασμών, επικρατεί φασαρία. Η θριαμβευτική προβολή του «Underdog» είναι πιο κατάλληλη από ποτέ. Το κροτάλισμα του κομματιού άνοιξε το riff και ο Pizzorno που τραγουδούσε τα λόγια που το συγκρότημα σίγουρα έχει κολλήσει τον τελευταίο καιρό: “Σκότωσε με αν τολμάς / Κράτα μου το κεφάλι ψηλά παντού / Κρατώ τον εαυτό μου ακριβώς σε αυτό το τρένο.»
“Ας κάνουμε αυτό το μέρος να αναπηδά, αυτό είναι πολύ όμορφο”, φωνάζει λίγο πριν το συγκρότημα ξεκινήσει στο “Shoot The Runner”. Όσο κι αν μοιάζει σαν μια γιορτή για όλα όσα έχουν προηγηθεί, παίρνουμε επίσης μια συναρπαστική ματιά στο μέλλον του Kasabian. Οι κιθάρες κατεβαίνουν για το ‘Scriptvre’ καθώς ο Pizzorno πλησιάζει το πλήθος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και τη συνηθισμένη του ανεξίτηλη ενέργεια με πιο ενδεικτικούς στίχους:Πάρ’ τα όλα / Μόνος μου σαν να είμαι ο Ράμπο.» Η καλεσμένη τραγουδίστρια Mysie προσθέτει επίσης ένα καλωσόρισμα δευτερεύον φωνητικό καθώς ο ραπ ράτζερ μπαίνει στην ορχηστρική περιοχή rave.
Από το ένα βρετανικό ίδρυμα κιθάρας στο άλλο, οι The Coral άντεξαν τη βροχή για να ξυπνήσουν το κοινό της Κυριακής: «What a city, what a crowd», δηλώνει ο frontman James Skelly καθώς η μπάντα του κλείνει τον καθοριστικό ύμνο τους «Dreaming Of You». Μοιάζει με εκκεντρικούς παρασυρόμενους από τα ταξίδια τους, το συγκρότημα παίζει φυσικά τον κατάλογό του με τα κλασικά – αλλά το τελευταίο του υλικό από το «Coral Island» είναι εξίσου συγκλονιστικό, με τα στροβιλιζόμενα πλήκτρα δίπλα στη θάλασσα να έχουν μια στοιχειωμένη και συγκινητική ποιότητα που ταιριάζει στον γκρίζο ουρανό.
Αν και δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση και αγωνίζονται για προβλήματα ήχου, οι ύμνοι των ίδιων των Reverend & The Makers του Sheffield στα μέσα της δεκαετίας του ’00 εξακολουθούν να έχουν τις μάζες να αναπηδούν στην κεντρική σκηνή. NME Στη συνέχεια, πηγαίνουμε στη σκηνή The Leadmill για να δούμε το ξεχωριστό έργο Yard Act της Κυριακής, το οποίο παρέχει δεόντως ένα από τα πιο παρορμητικά και συναρπαστικά σετ του Σαββατοκύριακου.
«Θα ισοπεδώσω μαζί σου, σωστά», λέει ο frontman James Smith στο πλήθος. «Φτάσαμε εδώ πολύ νωρίς: Έχω καθίσει στο Hillsborough Stadium και πίνω μπύρα για τέσσερις ώρες. ‘Τι θα γίνει; Μπορεί να παίξει υπό την επιρροή ή τι;». Λοιπόν, θα το δώσω μια ευκαιρία». Φορώντας την υπογεγραμμένη καμπαρντίνα και τις προδιαγραφές του, δεν μπορείτε να ξεκολλήσετε τα μάτια σας από τον Σμιθ καθώς ξεφεύγει από τη σκηνή και δείχνει πιο καλωδιωμένος από ποτέ – ακόμη και αφιερώνοντας χρόνο για να πετάξετε πίσω ένα ρολό που είναι αψιδωτό πάνω από το κεφάλι του καθώς επικρατεί η λάμψη.
Ένας συναισθηματικός μεθυσμένος, οι μακροσκελές, παθιασμένοι και μερικές φορές ανεξήγητοι μονόλογοι του Smith εξακολουθούν να παραδίδονται κατευθείαν από την καρδιά. «Ξέρω ότι τσαντίζομαι. Είμαι τσιγκούνης, ξέρω ότι αστειευόμαστε: αλλά δεν έχω τίποτα άλλο από την αγάπη για όποιον προσπαθεί να βρει τον δρόμο του στον κόσμο», λέει κάποια στιγμή. Καθώς το πλήθος ξεχύνεται από τη σκηνή και μέσα στη βροχή και τον καπνό, οι αδιαμφισβήτητοι ήχοι του «One Step Beyond» από τους τελευταίους τίτλους Madness των Tramlines ακούγονται να ηχούν σε όλο το χώρο του φεστιβάλ.
Όπως τα άσματα τωνΓιορκσάιρ! Γιορκσάιρ! Γιορκσάιρ!Τα οποία αντηχούν σε όλη την περιοχή αυτό το Σαββατοκύριακο (για να μην αναφέρουμε το βουνό με τις γιγάντιες πουτίγκες του Γιορκσάιρ που καταναλώθηκαν), αυτό το φεστιβάλ αποδείχθηκε και πάλι ως ένας μεγάλος βόρειος φάρος γιορτής και απόδρασης.